گر تو از پرده به ما رخ بنمانی چه شود

بفراموشی ار ای شمع دل افروز شبی

صبح امید من ار بار دگر از سر مهر

بر سر کوی وصالت به امید نظری

محنت غربت و تنهانی شب کشت مرا

ما حریف می و چنگیم به آواز بلند

جام می نوش کمال و مکن اندیشه آن