غنچه از رشک دهان نو دهان گرد آورد

خواست اندیشه برد را به میان و بدهانت

رویت آورد خطی گرد که شدانده جان

تا که عطار چمن لخلخة زلف تو دید

به لبت لعل چه ماند که همان است آخر

گفته ای جان و دلت زود بگیریم کمال