به دعا بوی نو از باد صبا می جویند

بی رهی بین د گرانرا که بپا می پویند

چون شدش هر سر مو زندہ کرا می مویند

که چرا خاک رهش از رخ ما می شویند

در چمن سرو و گل از باد هوا می رویند

نافه آهوی چین را به خطا می پویند

دوستان سخنت شعره چرا می گویند