چه کم شود ز تو ای مه که برمنت گذر افتد

شبی که بر سر کویت کنیم اشک فشانی

دلم حدیث میانت بی شنید و هنوزش

بدل بگوی که رحمی بکن به حال ضعیفان

تو تیغ بر کش و ناوک بدست غمزه رها کن

من از لیت نتوانم که جانه برم به سلامت

همه خیال تو بندد کمال خسته به محمل