چشم تو التفات بمردم نمی کند

زلفت کشید شانه و گفتا فرو نشین

اشکم ز عکس روی تو شبها در تو بافت

جان محب بخنده نمی آید از نشاط

چندانکه میتوان سخن دل بما بگو

صوفی بدور لعل لبت سنگسار باد

بی عشق گلرخی نسراید غزل کمال