شانه زد باد زلف یار مرا

گر خدا راست آرد آید باز

دل چو پیراهن تو گی لرزد

تا به بالا تو راست چون الفی

دیده بگذار تا لبت بیند

دل ز درد تو پر شدست چنان

دل مرنجان به درد دوست کمال