بوی خوشت چو همدم باد سحر شود

تا عقل خرده دان نبرد پی به نیستی

شیرینی لب تو چه گویم که وصف آن

عکس جمال در قدح می نکن که گل

بر آستانت سجده شکر آرم ار مرا

طبعم چنان به نکهت زلف تو شد لطیف

از زلف او سخن به درازی کند کمال