غمزه تو خواری و زلف تو باری میکند

این یکی بی صبری و آن بیقراری می کند

مهربانی مینماید دوستداری می کنند

عندلیب از شوق گل فریاد و زاری می کنند

آب را بر خاک لطف خویش جاری می کند

هر کرا شد عمر لابد جان سپاری می کند

تا به آن به کرد پاری شهریاری می کند