آهنین جانی مرا کز غصه تابی میدهد

همچنین جانهای تشنه چون ز آتش مپرهند

آنکه داغش مینهم بر سینه خود نیز حیف

گر چه میشده در دارالشفاء ہر من طبیب

دست اگر ندهد که گیرد کس عنان آن سوار

شب که گرید چشم ما فردا طمع دارد وصال

دیگر از شادی چه جای خواب در چشم کمال