آنرا که بر زبان صفت روی او رود

تا عود جان نسوخت به چشمم وطن نساخت

مرگ خیال عارض او بگذرد به چشم

منشین چو خال بر لب شیرینش ای مگس

عمری بیاد رفته همان به که بی لبش

کحل الجواهر از نظر افتد مرا چو اشک

سیل سرشک برد بکویت کمال را