آن جگر گوشه ز خون دل ما بس نکند

غمزه را گر بزند زلف به بندد به دو دست

نشکیید دل پرخون من از صحبت یار

به غلامئ دل من چو گواه آری خال

دل در ابروی تو خالی ز دعاگونی نیست

گرچه صد ناوک از آن غمزه مرا برجانست

از سر کوی تو هرگز نشود دور کمال