زانکه پی او په جهانست و نه جان دریایست

که رخ زرد مرا نیست جز آن دریایست

این همه هست، میانست و دهان دریایست

که به بیمار غذا نیست چنان در یایست

وقت صید است بود تیر و کمان دریایست

تا دگر گم نشود بود نشان دریایست

پر سر سبزه بود آب روان دریایست