آفرین بر پدری کش چو تونی فرزند است

گر بگویم به جمال تو پری مانند است

بر درختی عدد برگ که داند چند است

که ز کوی تو به فردوس برین خرسند است

چه کند طالب دیدار که حاجتمند است

نغمه نی شنو ار گوش دلت بره پند است

نوش کن چون شکر آن باشد که در وی قند است