بر شمع سوز سینه پروانه روشن است

من فارغم ز قصد تو چون دوست با من است

بر سر نوشته اند که خونت بگردن است

مرغی است کش حظیرة قدسی نشیمن است

وان هم به حق صحبت دبرین که دشمن است

هر هر جا فتد چو زلف تو مسکین فروتن است

باور مکن که آن سخن نا معین است

تا در غمت به خون دل آلوده دامن است