جان من این روان من آن است

در گوش تو از چه غلطان است

بر دل خسته داغ پیکان است

تا در کنار این معانی نه حد باران است

گفت صیاد نیز پردان است

بنگریدش که چون سخن دان است

سوز پیدا و دود پنهان است

هرچه بعد از کمال نقصان است