پیداست مه که پنهان از شرم آن جمال است

وآن لب نهاده داغی بر جان ما که خال است

اکنون امید وصلی ما را به آن خیال است

آن هر دو گر به بینند اهل نظر محال است

کانعام پادشاهان درویش را حلال است

در حضرت سلاطین رسم گدا سوال است

خود مقطعش چه گویم در غایت کمال است