دل زان نست و دیده بدینم نزاع نیست

کی بابم از دهان تو ز آن لب نشان که هیچ

بی بوی صحبت تو مریض فراق را

عاشق چو عندلیب به بوی گل است مست

نیکو فتاده اند به هم آن رخ و جبین

چشم تو هر که دید ز جان بایدش برید

ملک وصال بأیدت از سر گذر کمال