قامتت شاهد عدل است که می گویم راست

اری این نیز هم از طالع شوریده ماست

عین لطفی تو تاب عتاب تو کراست

باز گردیدم از آن عزم چو مقصود اینجاست

خود پرستی که چه حال است و در این شهر کجاست

خستگان را طمع مرهم و امید دواست

باردار زاشک عنابی و از چهره زردم پیداست

شمع را اشک روان بود و مرا جان می کاست

که ز روز ازلم داعیه عشق تو خاست

دردم از تست دوا هم ز نو می باید خواست

وز که جویم بجز از دوست مرادی که مراست

هیچ در دست من خسته دوانی که رواست

تاجدار است کمال ارچه تهیدست و گداست