گر تو دل ما سوختی از آتش دوری

هرچند که دور از تو چو فرهاد فتادیم

دانم نخوری غم ز هلاک من رنجور

تا با توام از روضه نیندیشم و از حور

صوفی اگرت روی در آن غمزه و ابروست

خوبان که به چشم همه محبوب نمایند

گر بی تو صبور است کمال این گنهی نیست