چون زلف توام جان دمد از هر سو مویی

در مراکز دیده روان ساخته ام سوی تو جوئی

من باز تراشم ز سر از بهر تو گویی

از روی تو چون باز کنم دیده به روئی

جز غمزه تو نیست دگر عربده جوئی

تاج گر بر سرت از باده نابست سبویی

تا راه گذر بافت به خاک سر کوئی