خواهم بر تو بردن تن را که شد خیالی

ای باد کی گذارت زآن سو مجال باشد

امروز نیست زاهد غافل ز حال رندان

چون زلف و رخ نمودی کردم سؤال بوسه

از زلف خویش دل را زنجیر کن مهیا

میخواست گل که خود را مالد برآن بناگوش

همکاسه سگانت سازی من گدا را

روی نو بر نتابد از زلف سایه ای هم

دارد کمال با خود زلفش نرا مقید