چون خلعت مصطفی و آدم

افتاده موخر و مقدم

مکتوم خواص اسم اعظم

از وحی آید فرشته ملهم

اقیلم دول ترا مسلم

تعظیم در تو باب معظم

با رای تو گفته انت اعلم

با ناطقه گفته است ابکم

کلک همه دان راز دارم

چون صبح به آفتاب همدم

افکند فغان به هشت طارم

خواند این غزل او بر این ترنم

بر خسته دلان خویش ارحم

وز ابروی تو به پشت ها خم

پیکان توام بجای مرهم

بینند بر آسمان ولی کم

دور از تو به چشم های پر نم

زین روی دمش فتاد بردم

ناگفته به کس ز صد یکی هم

شد بر در خواجه معظم

شاهان ز کریمیش مکرم

شد کسوت افتخار معلم

با شامه داده قوت شم

با باصره ذوق کرده منظم

از خنده نشد دمی فراهم

نا کرده سوال گشته ملزم

پرچین شد و زرد روی و درهم

وز فیض غمت غمام را غم

چون رشحه ناودان و زمزم

چون چشمه میم پهلوی یم

دندانه سین سیف باسم

با کسر مخالف ترا ضم

غمهای مضاعف است مدغم

بر بام فلک نهاده سلم

عیسی است کز آسمان زند دم

ریزان سخنم چون نخل مریم

نظم تو و نثر هر دو با هم

وان از فضلای ما تقدم

در پیش سخنوران عالم

چه جای ظهیر انوری هم

پخته سخنان ما مسلم

وان پخته ولی چو پخته شلغم

هر چند مماثلند با هم

وز لطف ستاره تا به شبنم

با آب بلند و نام محکم

ای خضر که عیسی تو در دم

در دست چپ آورند خاتم

پیش تو نهاده دست بر هم

خاصیت نقش خاتم جم

چون روضه خلد سبز و خرم

کردیم و کلامنا بهاتم