تا زلف مشکبار برخ برفکنده یی

در گردنم فکن، که کمندیست عنبرین

چون غنچه تا قبای نکویی ببسته یی

چندین هزار دل که ز عشّاق برده یی

گر دل دهد ترا دل من باز ده یکی

در ارزوی آنکه لبی بر لبت نهند

ما همچو غنچه ایم که دل در تو بسته ایم

کارم چو زلف یار پریشان و در همست

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت :

تنها دل منست گرفتار غم چنین

زینسان که می دهد دل من داد هر غمی

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت؟

خواهی چو روز روشن احوال در دمن؟

ای کاشکی میان منستی و دلبرم

طفلی و مرد عشق تو گردون پیر نیست

خونم بیک کرشمۀ ابرو بریختی

حسنت خطی نوشت علی الوجه کز خوشی

این باد فتنه جوی چه خواهد ز زلف تو؟

تا میرود سخن ز قد تو حدیث سرو

در خشکسالی عشق تو از فتح باب اشک

مژگانت جای در دل هر کس چگونه یافت

لفظ تو رشک نظم ثریّا همی شود

بارای تو چه سود کند صبح را جز آنک

شوریّ آب دریا دانی که از چه خاست؟

کلک سخن سرای تو بس طرفه صورتیست

تا دست درفشان تو دیدش خرد، چه گفت؟

سودای دختران ضمیر تو می پزد

هنگام سرزنش بزبان صریر گفت:

قهرت بکار خصم چو دندان فرو برد

بادفنا برآر چو آتش ز جانشان

فصّاد دهر دست حسود تو زان ببست

زور آزمای عزم تو از قوّت گشاد

با نور رای تو ید بیضای موسوی

گر معجزست آنکه عصای پیمبری

از نیزه و کمند که چون مارو اژدهاست

ای اهل فضل را بقدوم تو انتعاش

تیغ بلارک ار چه ز گوهر توانگرست

از دست بندگان تو هر لحظه می چکد

تا در قفای حکم تو چون سایه نیستاد

گر کلک را زبان ببری جان آنش هست

هر ناتوانیی که ترا بود در سفر

شد دور از آفتاب هلال ضعیف گشت

خورشید را ز هیبت تو دل ز جا برفت

مقهور گشت دشمن و منصور گشت دوست

ای دیده گوشمال ز جود تو مالها

ننگاشته بخامۀ اندیشه تا ابد

بر چرخ مشتری که سعادت ازو برند

آنی که عاجزست ز نقض عزایمت

تا ز آسمان شرع بتابد چو تو هلال

تا اقتضای مثل تو صاحب قرآن کند

تا سایه دار گردد ازین گونه دوحه یی