رفت آنکه روز ما ز ستم تیره رنگ بود

وان شد که گفتی از در و دیوار روزگار

وان عهد شد که چون گل رعنا بخون دل

آخر بسان نای بشادی دمی بزد

واخر چو گل دهان بشکر خنده بازکرد

چون سروپای کوب شد از لهو آن کسی

برخاستش چو لاله دل از خرّمی ز جای

عالم دگر صفت شد و احوال دیگرست

ماییم این رسیده ز گردون بکام دل؟

دوران عدل خواجه و خورشید تیغ زن

نی نی که اهتمام فتراک خواجه شد

منّت خدایرا که شهنشاه شرع را

از روی دشمنان و لب دوستان او

بر تخت زر نشسته نگین وار و از جهان

اقبال باز روی درین بارگاه کرد

دور زمانه را بدو منزل ز پس گذاشت

آن کو برفته بود ز دست سپاه پار

فتنه چو کوچ سوی عدم کرد از وجود

منصوبه یی شگفت عدو باز چیده بود

دست سیاه، چیره بد و رخ بدو نهاد

حالی چو دولتش ید بیضا نمود باز

ای همّت تو بر سر گردون نهاده پای

ای باد انتقام تو چون شام نورکش

شاگردی عبارت و خطّ تو کرده اند

بسته میان بنده و پای حسود تست

کی ره سوی دریچۀ صبح آورد به شب؟

هم رشحه یی زلطف تو باشد چو بنگری

شکرانه را تو نیز کنون با جهانیان

رایت بهر مهم که اشارت بدان کند

گردد چراغ خور بدم صبح کشته زود

از دشمنیّ و دوستیت گیرد اعتبار

زودش سزای خویش نهند اندر آستین

از باری سر کنند سبکبار گردنش

دیدیم چند بار و نیامد همی نکو

چون آسمانیست همه کار تو ، عدو

یوسف ز حبس آمد و یعقوب از سفر

آفاق شرع رونق و زیبی دگر گرفت

اندر ترقّی است چو نام پدر از آن

بر تیغ کوه جای اگر کرد طرفه نیست

تا بنده وار جای وی از سفت خود کند

بحرست مولد وی و کانست منشأش

هر گوهری که زاید ازین پس ز صلب کوه

خود باش تا چگونه شود کار و بار او

رکنیّ خالص آمد پاکیزه از عیوب

گردنکش است و ثابت و سر سبز کوه از آنک

پر کرده بود دامن کوه از زر و گوهر

زان با تجلّی رخ او کوه پای داشت

میخواست تا که حصر معالی کند عدوش

گر پای او بسنگ درآمد کنون فلک

ما خدمت تورا که بجانش خریده ام

بر تو برای خدمت منّت نمی نهیم

انصاف درگه تو بهانه ست ورنه ما

با لطف خود بگوی که ما را بحل کند

ما را مران چو فتنه که آخر چو عافیت

بیرون ز آه سینه و از آتش جگر

شاید که جان و دل بفدا در میان نهیم

تا دولت است، دولت تو مستدام باد

ور آفتاب جز بهوای تو دلم زند

خصم نهانت از همه انقای مغربست

تا هست خیط ابیض و آسود نظام دهر

هر یمن و هر سعادت کز حضرت تو زاد

چون منزل درشت بآسان بدل شدست

هرچند معانست رهی را زحضرتت