خیز ای غلام گفت ، بزین اندر آر اسب

آخر همی چه خواهی اندر خمار اسب؟

لختی بتاخت خواهم در کوهسار اسب

چون زلف او زبادوزان ، بیقرار اسب

اندر هوای آن بت سیمین عذار اسب

او زیر ران کشیده زبهر شکار اسب

کآخر برای بنده زمانی بدار اسب

اندر رکاب صدر و سر روزگار اسب

در هر مصاف هر دم بر صد سوار اسب

دشمن ازو بتابد در زنگبار اسب

مانده زخصم او بوغا یادگار اسب

گردد بروز حملۀ تو جان سپار اسب

پنهان چنانکه وقت تک اندر غبار اسب

رانی تو چون سیاوش اندر شراره اسب

در زیر تو ز تیغ چو سوزنده نار اسب

تا زنده همچو رستم و اسفندیار اسب

حالی بتیغ مفرد جنگی هزار اسب

و اینجا روا بود که رود پیل وار اسب

چون پیش شیر گرسنه در مرغزار اسب

گوید بمرگ خویش سبکتر بیار اسب

آن دم که می دوانی اندر غبار اسب؟

کافتد ز رنج ناخنه در اضطرار اسب

مانند او بر ایوان صورت نگار اسب

حیران شوند در تکش این هر چهار اسب

حالی تو در جهانی اندر حصار اسب

پیوسته دم بریده و همواره خوار اسب

گر تا بروز حشر کند افتخار اسب

هرگز نرانده بود یکی نامدار اسب

رایض کند ز روی هنر راهور اسب

مهمل بگرد عالم چون بی فسار اسب

میدان چو تنگ باشد ناید بکار اسب

در سبزه چون بگردد وقت بهار اسب

کز خون خصم رانی در لاله زار اسب