ای دل ترا گر آرزوی بیغمی کند

دانی که آدمی چه کند وقت نو بهار؟

خیزد ببانگ بلبل و خسبد میان گل

زانو نگیرد از سر زانوی چنگ باز

هر گوشه یی که درد دلی سر برآورد

زیرا که هم ز باده تواند شدن خراب

اینست مختصر، می و معشوقه و سماع