رخ خوبت به قمر می ماند

عقل با این همه دانایی خویش

اندرین عهد همانا فتنه

چشم من بالب تو هر دو جهان

با رخ خوبت تو در خانۀ من

گفتی ار نایم و زحمت ندهم

من ندانسته ام این شیوه ز تو

مگر از نازکی عارض تو

هر گه آیی بر من ، روز دگر

بوسه خود چیست؟ که بر چهرۀ تو

بر من اکنون ز شمار غم تو

هیچ دانی که چو آن بستانی