شب نیست کم ز هجر تو صد غم نمی رسد

اندر تو کی رسم؟ که نسیم سحرگهی

در چشم من برست قد سرو پیکرت

از بس که خاک کوی تو دردیده ها کشند

فریاد من نمی رسی و این دل غمین

شکرست اگر نمی رسدم مژدۀ وصال

گویم کزین سپس ندهم دامنت ز دست

دشوار امید وصل توان داشت کز فراق