گل زرشک تو پیرهن بدرد

چون زند غمزۀ تو دست به تیغ

ز آرزوی دو لعل جان بخشت

چون بخندد دهان شیرینت

گوهر از شرم تو دهان صدف

نافه گر بوی زلف تو شنود

با رخت لاف به نیکویی

لب تو،چون ز خنده بر بدوزی

هر که خود را بر آستان تو دوخت

مهرت از هر دلی که سر بر زد

من ز مستوری تو می ترسم