دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد

ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت

بگرد خویش چو پرگار می دود بر سر

هر آن ستم که ز دلدار دید در ره عشق

ز تنگنای دلم چون بجست قطرۀ اشک

هر آن سیه گریی کان دوزلف با من کرد

ز بیم تنگی اندر حصار ینه دلم

مرا بخون دل خود چو تشنه دید فلک

هم از نوا در ایّام دان که نرگس تو

کسی که نام فراق تو بر زبان آورد

وصال را چه کنم زین سپس؟ که مایۀ عمر