ای مرا کرده مشوّش زلفت

تا که در خسته دل ما پیوست

شد ز بیماری چشمت آگاه

روز خوش را دل من شب خوش کرد

نور خورشید نهان شد چو فکند

آن چه خطّست که گویی که بمشک

گفتم ان زلف بگیرم یک شب

گرز حال دل من می پرسی