آخر چه شد که راه جفا برگرفته یی

خود در طریق جور محابا نمی کنی

مردی شمرده یی که دلم را شکسته یی

ما خود بدست غم بدو انگشت کشته ایم

افکندیم بخاک ره آخر چرا؟ چه بود؟

ما دیده از خطای تو بر هم نهاده ایم

ما دفع روزگار بنام تو می کنیم

بردست خویش بوسه ده اکنون که کشتیم

گویی که من ترا ام و خونم همی خوردی

بر خود نوشته یی بهمه عیبها مرا

با خاک ره برابرم از بهر آنکه تو

باری بدانمی که چو بفکنده یی مرا