ترسم آن نوش ز لب کم سخنی

زاهد ار بیند آن دو لعل چو می

رنگ و بوی از رخ و خطش گیرد

ای که از چهره ماه بر فلکی

با چنین چشم و روی و لب که تراست

از رخ و غمزه خنجر و سپری

چون خرامی بگاه آمد شد

بی میانی، چرا کمر بندی

پشت مشک و بنفشه بشکتی

گر چه در زلف تست جای دلم

تا بدانی که از لطافت و حسن