زهی از روی تو گل شرمساری

کشیده خطبت از عنبر هلالی

ز لشکرگاه خوبی بر نیامد

بنا میزد!رخی داری و قدّی

سر زلفت چو عقد حسن گیرد

رخ و خطّت بچشم من چنانست

ز قدّ تو بمانده پای در گل

ز شرم روی تو هر روز خورشید

ز بهر بندگیّت ماه هر ماه

چو تیغ و غمزة تو یار کردند

همه لطفی سراسر، چشم بد دور

مرا در دولت وصل تو می رفت

دل من شاد بود آخر که هر روز

فلک چون زلف تر بر من بشورید

مرا از خدمتت بگسست ایّام

جهان را در جهان کام دل اینست

پی هر تندیی آرد نشیبی

بقصد جان من برخاست اکنون

کنون تا تو بشادی باز گردی

چو ابروی تو پیوسته بلایی

نه جز وصل تو مارا هیچ درمان

خبر پرسان و آب از دیده ریزان

منم کز مهربانی بر نتابم

بنامه گه گهی یاد آور از من

مکن یکبارگی ما را فراموش

اگر من زنده مانم خیره، ورنی

سلامت همرهت بادا همه راه

ز هر گامی که اسبت برگرفته

مرادت حاصل و باز آمدن زود