بدان و آکه باش ای دل ستمکاره

که گر ببینم ازین پس که نام عشق بری

تو از کجا و سر زلف دلبران ز کجا؟

نه دستیاری مال و نه پایداری صبر

اگر بری به غلط پیش حسن نام وفا

بدست خود مزن اندر خود آتش از پی آنک

ز دست عشق پر آتش کنند سینة تو

تودست برد بلاها ندیده یی آنجا

چو آتش درخشان جان عاشقان سوزد

بسی بگفتم و دل کم نمی کند ز جگر