تا دم باد صبا بگشا دست

هر فتوحی که جهانراست ز گل

نقش بدان چمن را همه کار

لاله پنداری عطّار بهار

میزبا نیست چمن خندان روی

دل سوسن ز که آزرده شدست

از تهی دستی، بیچاره چنار

تا گلش خردکی زر بخشد

ابر را گر نه برو دل سوزست