سحرگهان که ز بهر صبوح برخیزم

چو خطّ دوست زنم دست در گل و سوسن

بدان امید که با یار خلوتی سازم

چو زلف یار بپایش درافتم از سر ذوق

میست آن لب چون لعل و من ز آتش عشق

ستارگانرا دندان بکام در شکنم

چو می بدست بود از جهان نیندیشم

جهان خراب شود گر من اندرین مجلس