گشت آشکاره راز دلم بر زبان اشک

افگنده پاره پاره دلم در دهادن خلق

بردوختست چشم من از خواب تا کشید

زانکه که گشت سینۀ من منزل غمت

صفراویت رنگ رخان در فراق او

چون ناردانه یی که در او استخوان بود

زان هر زمان بروی درآید سرشک من

تا بر رخت بنفشه و گلنار بردمید

دل درمیان اشک و تواندر میان دل

خون دلم هدر شد از بس که هر زمان

هر گوشه یی که من بگریزم ز دست غم