که بس خونین دل و چهره کشفتست

یکایک فاش در رویش بگفتست

ز بس گلها که از گلبن شکفتست

گهر هایی که چشم ابر سفتست

بدان شادم که آخر فتنه خفتست

هر آن خرده که گل در دل نهفتست

بنا میزد، چه زیبا طاق و جفتست