ای بتدبیر اختیار ملوک

صدر احرار فخر ملّت و دین

ای بدولت سرای قدر تو در

ماه بر درگهت هلال ابروی

ذات عالیت در جهان نژند

مدرج اندر کمینه نکتۀ تو

حلقه در گوش کلک جادویت

گشته بالمعمه خاطر تو

چرخ را بازدارد از حرکت

صدر عالی که آستان ترا

خیل بهمن رسید و باطل کرد

آبرا تخته بند کرد چو ز آل

گشت فاتر چو چشم دلبر من

ناتوان ناتوان زبر قع ابر

می نهد از اثیر آتشدان

گویی از بس حباب تو بر تو

هست چون زرّپخته شعلۀ نار

گشت معزول در ولایت باغ

می نهد برف از صواعق رعد

جویبار مجّره از یخ بند

همه گشتند آفتاب پرست

نیست اندر محّل رغبت خلق

تن ز سرما چون نیل و چون روناس

آنکه چون خایه پوستین دارد

هر که چون آن دگر برهنه بود

وانکه اندر لحاف و چادر شب

زودبینی بسان جوز برو

با چنین ز مهریر جامۀ من

باد دم شرد را چو کس نکند

گم کن پشت ما چو همواره

گرچه در یک دو قافیه خللست

عفو کن زآنکه در مضیق چنین