چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

چو پای همّت تو بر فراز گردونست

از ین سبب مژه ام بر زر درّ مکنونست

و لیک هرگز از این سان نبود کاکنونست

شفای جان من از طلعت همایونست

ضمیر پاک تو داند که حال من چونست

سر بهاران سبزست و چهره گلگونست

از آنچه بود یکی صد هزار افزونست