مخدوم کمال ملّت و دین

کار قلم تو نقشبندی

بر رغم زمانه لطف طبعت

خطّ تو چو زلف ماه رویان

پیوسته خیال طلعت تو

از حد بگذشت اشتیاقم

آن چیست که از تو نیست ما را ؟

نه نامه، نه پرسش و نه پیغام

سبحان الله ز طالع من

اکنون که ز هیچ سو ندارد

بل هم بتو آورم که هستی

مرسوم تو بود و بس رهی را

وان نیز ز دست برد هجران

معزولی و خرج و دست تنگی

در غیبت تو علاء دین را

خود نیست بداعی التفاقی

وز هیبت اوست دختر رز

توفیق کرم نه هر کسی راست

با آنکه مراست صد شکایت

شاید که تو شکر گویی از وی

کز غایت بد ادایی او

چون می نرزدیکی من انگور

ما نیز سه چار ساله مرسوم