که امر جزم ترا روزگار منقادست

خرد ز کلک تو در انتظار ارشادست

کمینه خاطر وقّاد و طبع نقّادست

که آفتاب درو از عداد افرادست

بدیع نیست که گویم قرین ایجادست

چنان که جسم که محدود بر سه ابعادست

سحاب گوهر پاش از حساب ورّادست

نه بخشش تو مکدّر به خلف میعادست

به پشتی تو کنون سخت عالی اسنادست

زهی گهر که درو اجتماع اضدادست

نهاد کوه که ثابت ترین اوتادست

متاع فضل که دیرست تا بمن زادست

مرا ذخیرۀ اولاد و فخر اجدادست

کسم نگفت که این خود کدام قوّادست

نه آنکه خدمت من در کحلّ احمادست

که لطفهای تو نا منتهی چو اعدادست

که آن سخن را امروز وقت ایرادست

چرا هنوز رهی در مقام آحادست

ز چیزها که کسان را به عید معتادست

که سر بسر همه ایّام تو خود اعیادست

بهینه واسطۀ عقدهای او را دست