بلند قدرا آنی که در علاج نیاز

از آْشیان تو هر هدهدی سلیمانی

در اضطراب از آن کف همی زند بر کف

چنان زجود تو کان طیره شد که برناید

ز دیده خون شفق هر شبی براند چرخ

زبهر فربهی مسند تو ساخت قضا

اگر بسعی عصایی ز پارۀ سنگی

عجب مدار که از معجز سرانگشتت

بحکم جزم کنم دور چرخ را محجور

ز دست بوس تو من کی طمع بریده کنم ؟

چگونه من ز سخایت کنم امل کوتاه

چو آفتاب خداوند کیمیاست کنون

کسی که بر سر او سایۀ همای افتاد

ز سایۀ تو بدیدم بچشم خویش که هست

گمان می برم که هم ایدون فروشوند بخاک

روا مدار که بازی همی کنند بزر

بچشم لطف نگر در عروس خاطر من

معانی سخنم در مضیق هر حرفی

مرا از بخشش تو شکرهای بسیارست

ولیک وقت چنین است و حال میدانی

نه هیچ وجه درآمد نه راه بیرون شو

ملوک را چو ز انعام تست وجه معاش

بکش صداع گدایان چنانکه ناز ملوک

چو در ترازوی مدحت بوزن آوردم

توقّعست که بر سکّۀ عنایت تو