کریم عرصۀ عالم جهان لطف و کرم

خلاف رای تو بیرون کشد به دست فنا

خمیر مایۀ قهر تو من علیها فان

نفاذ امر تو و انقیاد چرخ چنان

فلک ز بأس تو شد بد مزاج ازان هرروز

زمانه گر ز دم خلق تو مدد یابد

چو سرو گردد حالی ز بندها آزاد

بگسترد قدر اندر رواق سیمایی

شود چو سایه سیه روی و پی سپر خورشید

زتاب سینۀ خصمت که میزند شعله

سزد که از شرف خدمت تو فخر آرد

نمود لطف تو اهتمام و خصم بی آبت

چو دید قهر تو زین پس معالجت نکند

صحایف کرمت نشر چون توانم کرد

چو خواستم که ز تقصیر خویش خواهم عذر

تو قاصری نه مقصّر ، چه حاجتست بعذر؟

حضور تو چه جمال آرد در آن حضرت

بحضرتی که درو ماه با نقاب آمد

بساط او فلکست و تو خاک پی سپری

هر آنکه سر ننهد بر خط مثال تو باد