ای کف راد تو معمار جهان

هم ز نور دل و رایت دارند

بدسگال تواگر شد کم و کاست

همّتت از پی دنیا گفته

دی اشارت بتو می کرد قضا

تا جهانت زدستاروران

دشمن ار جنگ تو جوید زخری

خود کفایت کند آن کار ترا

نیک دانی که فرو دستانرا

بر زیانند همه اهل هنر

حاصلی اندک و خرجی بسیار

شعر بی قدر و هنر بی قیمت

تو زمن فارغ و من بی ترتیب

با چنین خرج بسندم نبود

غم کارم خور و تیمارم دار

گر چنین باشد کارم بخلل

خرج یک هفته نباشد ، گر من

کار من گرچه بسی دشوار است

بده انصاف من از بهر خدا

چون تو ممدوحی و انعام چنان

کرده در مدح تو دیوانی جمع

هیچ تشریف تو ناپوشیده !

گیر ، کین حرمان در خورد منست