که شد ز خاطر تو منفجر زهاب سخن

ز صبح صادق انفاست آفتاب سخن

هرانگهی که رود نکته یی ز باب سخن

همی پدید شود گوهر خوشاب سخن

که هست خامۀ تو مالک الرّقب سخن

چو ساقی قلمت در دهد شراب سخن

چو کلک تو کند از مشک تر نقاب سخن

بخیره خیر چرا می دهم عذاب سخن؟

عطارد از سر کلک تو اجتذاب سخن؟

خرد که پیشۀ او هست انتخاب سخن

که بیشتر ز خوی خجلتست آب سخن

نشان آن بتوان دید از اظطراب سخن

نه هر چه گفته شود باشد از حساب سخن

ولیک لطف تو میآورد مرا بسخن

که استماع تو خود بس بود ثواب سخن

صدا بود که فرستد سخن جواب خن

اگر نه بیم ملالت شدی حجاب سخن