ایا رسیده ز فضل و هنر بدان رتبت

علوّ قدر ترا با فلک نهم همبر

فلک شدست غبار ستانة تو و لیک

حدیث شوق ره مدح بر زبان بگرفت

بیک کرشمه که با من خیال لطف تو کرد

زمانه از پی اظهار قدر خدمت تو

زمانه از پی اظهار قدر خدمت تو

چو از عنایت لطف تو عرصه خالی یافت

بریده بادا پیوند او ز مرکز خویش

نشسته بر در و لب کرده مهر و چشم براه

اگرچه از فضلات این سرشک نامضبوط

نثار خاک درت را ز اشک دزدیده

دریچه های نظر را ز بس تزاحم اشک

فراق تست نه کاری دگر که افتادست

قسم به ملهم فکری که داد استغنا

که نیست هرگز تشنه به آب و مرده به جان

بیادگار من این بیتهای خون آلود

که گر نگردم سوی تو زود پای گشاد

فذلک همه تفصیل رنج من این بس