کاب طبع مراست آتش بار

فکرتم کنج خانه اسرار

سخنانم چو باده نوشگوار

بلبل طبع من گه گفتار

بر ضعیفان کنم به حکم ایثار

باشدم پیش هر کسی مقدار

که ز دل جوید او مرا آزار

واقفم بر زمانة غدّار

زانکه هستم بخوش دمی چو بهار

زان که هستم لطیف و خوش دیدار

بر سر دست من گرفته قرار