وی همّت تو ستاره آثار

قدر تو برون ز حدّ گفتار

بخت تو چو چشم خصم بیدار

نه خیمۀ چرخ کرده طیّار

قهر تو چو خاک آدمی خوار

در پای ستم ز کلک تو خار

ورنه ز چه یی چنین گهر بار؟

موزون، نه به حدّ رنج و آزار

پیرارو، نبود از تو بسیار

کان را کرمت کند به ادرار

نگرفت کسش بهیچ بر کار

زان هم نگشود نیم دینار

امسال چنان که پار و پیرار

ور نیست دوپاره کن بیکبار

هم خود به خودیّ خویش بگزار

وان بر کرم تو نیست دشوار

مرسوم سه ساله یاد می دار